Krótka lekcja grzeczności.

Krótka lekcja grzeczności na całe życie.

Rozumiem, że możesz mieć wyjątkowo gówniany nastrój i ochotę bardziej na przywalenie komuś w mordę, szklankę wódki, a potem tydzień snu, a nie jakieś głupie zaczepki.

Wiem, że małe dzieci mogą wyjątkowo działać Ci na nerwy. Wszędobylskie, ciekawskie, głośne, rozbrykane, włażą stale pod nogi. W dodatku ciągle wszędzie tylko to bezstresowe wychowanie, a to trzeba by przez kolano i zdzielić porządnie w tyłek, wtedy byłby spokój, jak za Twoich czasów.

Podejrzewam, że nie masz czasu, a gonitwa myśli w Twojej głowie nigdy się nie zatrzymuje. Z pracy do roboty, z roboty do chałupy, a tam znowu stara każe śmieci wynosić, a stary obiad podawać, wszędzie zapieprz, wszyscy zarobieni, nie ma kiedy taczek załadować.

Wierzę, że z kasą krucho, a tu browar coraz droższy, za tipsy coraz więcej chcą, nawet pińcet plus z trudem łata domową dziurę budżetową.

Widzę, że wzrok i słuch już nie ten, więc pewnie i małe, pałętające się gdzieś przy ziemi, mówiące cichym głosikiem łatwo zignorować.

Kumam, że masz totalnie w dupie wychowanie przyszłych pokoleń, ich kulturę osobistą i grzeczność. Przecież to nie Twoja sprawa, więc w ogóle Cię to nie obchodzi.

Zapamiętaj sobie jednak, że kiedy mały człowiek mówi do Ciebie “dzień dobry”, to nawet jeśli jesteś twardzielem, karkiem, młotkowym, pospolitym burakiem, biznesmenem, milionerem, Polakiem-cebulakiem, szlachcianką, diwą, primadonną, paniusią w kapeluszu i okularach od Prady na nosie, a Twój mąż z zawodu dyrektorem, Twoim (niech i nawet będzie, że zasranym) obowiązkiem jest odpowiedzieć (czy odburknąć lub wycedzić, jeśli tylko tak potrafisz) głośne i wyraźne “dzień dobry”. Rozumiemy się?

To nic nie boli, nic nie kosztuje, nie zabiera czasu, a tak wiele daje. To prawie jak szacunek i prawie jak grzeczność, a przecież dobrze wiesz, że prawie robi wielką różnicę.

Taka oto krótka lekcja grzeczności. Zapamiętaj ją dobrze i stosuj często!